Działania opiekuńcze i terapeutyczne pielęgniarki w opiece nad dzieckiem z chorobą Leśniowskiego-Crohna w okresie jej zaostrzenia

Wstęp. Choroba Leśniowskiego-Crohna jest chorobą zapalną jelit o nieznanej etiologii. Rozpoznana zostaje najczęściej u dzieci oraz nastolatków. Do objawów charakterystycznych dla choroby należą bóle brzucha, oddawanie biegunkowych stolców często z obecnością patologicznych domieszek: krwi, ropy czy śluzu, a także ubytek masy ciała. Podstawowym krokiem w procesie terapeutycznym jest nawodnienie dziecka drogą dożylną lub doustną, włączenie farmakoterapii oraz leczenia żywieniowego. Celem wdrożonej terapii jest utrzymanie pacjenta w jak najdłużej trwającej remisji. Cel. Praca ma na celu ukazać problemy opiekuńcze oraz terapeutyczne u dziecka z zaostrzeniem choroby Leśniowskiego-Crohna w warunkach szpitalnych oraz zadania personelu pielęgniarskiego wobec tego pacjenta. Prezentacja przypadku. Pacjentka lat 15 w drugiej dobie hospitalizacji przyjęta w oddział z podejrzeniem zaostrzenia choroby Leśniowskiego-Crohna. Pacjentka zgłasza liczne biegunki (od 10 do 15 wypróżnień na dobę) oraz ból brzucha. Przy przyjęciu temperatura ciała pacjentki wynosiła 38,4°C. Dziewczyna oraz jej rodzice wykazują deficyt wiedzy na temat choroby oraz postępowania w przypadku jej zaostrzenia. Wnioski. Bardzo ważnym aspektem w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna u opisanej pacjentki jest stosowanie się do zaleceń żywieniowych oraz systematyczne przyjmowanie zleconych środków farmakologicznych. Całkowite wyleczenie choroby nie jest możliwe, lecz podjęte działania w walce z chorobą pozwalają na uzyskanie długiej remisji i zmniejszenie ryzyka wystąpienia jej poważnych powikłań.