Klasyfikacja dawców zmarłych w mechanizmie nieodwracalnego zatrzymania krążenia

Na początku ery transplantacji większość narządów pobierano od dawców zmarłych w mechanizmie nieodwracalnego zatrzymania krążenia. W późniejszym czasie szeroka akceptacja koncepcji i kryteriów diagnozy śmierci mózgu sprawiły, że donacja narządów od dawców po śmierci mózgu szeroko zastąpiła donację od dawców po śmierci krążeniowej, stając się wreszcie standardem. Ponowne zainteresowanie donacją od dawców zmarłych w mechanizmie nieodwracalnego zatrzymania krążenia rozpoczęło się w latach dziewięćdziesiątych XX w., co wynikało z nieustannego niedoboru narządów do przeszczepów od dawców po śmierci mózgowej. Donacja po śmierci krążeniowej utorowała już swoją drogę w praktyce klinicznej i na świecie odnotowuje się jej coraz częstsze wykorzystanie, sięgające nawet 30-40% działalności w zakresie pozyskiwania narządów. Jednakże, brak jednolitych wytycznych odnośnie do donacji po śmierci krążeniowej, wzbudza wśród profesjonalistów wiele wątpliwości etycznych, prawnych czy medycznych. Problemy dotyczą między innymi kwestii opieki paliatywnej i fazy jej wycofania, jak i samej definicji śmierci. Zarówno legislacja, jak i praktyka donacji po śmierci krążeniowej różnią się znacząco pomiędzy państwami. Stąd też pojawiła się konieczność wypracowania konsensusu i opracowania wytycznych, które zmierzyłyby się z problemami etycznymi, prawnymi, organizacyjnymi i technicznymi. Służyć ku temu miało między innymi opracowanie klasyfikacji kategorii dawców zmarłych w mechanizmie nieodwracalnego zatrzymania krążenia. Niniejsze opracowanie przedstawia i omawia klasyfikacje dawców zmarłych w mechanizmie nieodwracalnego zatrzymania krążenia.