Pracownik socjalny w sytuacji kryzysu motywacji własnej – charakterystyka zjawiska i propozycje przeciwdziałania

Pracownik socjalny w swojej praktyce zawodowej często spotyka się z różnego rodzaju kryzysami. Są one związane z czynnikami zewnętrznymi wobec pracownika socjalnego, takimi jak sytuacja indywidualna, rodzinna jego klientów, albo też uwarunkowania społeczne czy globalne. Kryzysy mogą mieć swoje przyczyny w wewnętrznych uwarunkowaniach pracownika socjalnego jako głównego narzędzia pomagania. Ten ostatni aspekt będzie przedmiotem zainteresowania w niniejszym tekście, gdyż omawiany kryzys motywacji pracownika socjalnego jest coraz powszechniej obserwowany wśród badaczy i obserwatorów obszaru pomocy społecznej w Polsce. Ta wewnętrzna struktura, na którą składają się kompetencje, osobowość, wiedza, umiejętności, sposób przeżywania, nastawienie, postawa i wiele innych zmiennych coraz częściej ulega kryzysowi motywacji. Kryzys motywacji pracownika socjalnego nieuchronnie wpływa na obniżenie jakości jego pracy, co może negatywnie oddziaływać na klienta pomocy społecznej, ale też powodować odpływ pracowników socjalnych z zawodu. Kryzys motywacji stanowi również wyzwanie dla obszaru kształcenia, nie tylko samych pracowników socjalnych, ale też kadry kierowniczej, odpowiedzialnej za realizację usług pomocowych. W niniejszym artykule zostaną ukazane przesłanki kryzysu motywacji, skutki obniżające profesjonalną pomoc, a także sposoby przeciwdziałania temu zjawisku. Wśród nich znajdą się takie propozycje jak rekomendacje do zmian w systemie zrządzania instytucjami pomocy społecznej, wskazówki dla kierujących pracą socjalną do wykorzystania istniejących narzędzi wsparcia (np. superwizji), a także możliwe sposoby podnoszenia motywacji przez samych pracowników socjalnych w procesie samorozwoju.