Przestępstwo uporczywej nie alimentacji

Jednym z przestępstw przeciwko rodzinie i opiece jest przestępstwo niealimentacji, o którym mowa w art. 209 Kodeksu karnego. Strona przedmiotowa przestępstwa wyraża się w uporczywym uchylaniu się od ciążącego na sprawcy z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego obowiązku opieki poprzez niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej osoby i przez to narażenie jej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.Niealimentacja jest przestępstwem materialnym z narażenia (a nie z naruszenia). Sprawcą może być jedynie osoba zobowiązana do świadczeń alimentacyjnych, dlatego przestępstwo uporczywej niealimentacji jest przestępstwem indywidualnym.Przesłanka uporczywości określa stronę podmiotową przez ograniczenie jej umyślności tylko w postaci zamiaru bezpośredniego. Uporczywość ma charakter niezwykle ocenny, dlatego przyjmuje się że jest to znamię obiektywno-subiektywne. Uporczywe uchylanie się sprowadza się bowiem do długotrwałego postępowania (element obiektywny), które nacechowane jest nieustępliwością (działaniem na przekór – element subiektywny). W orzecznictwie Sądu Najwyższego przeważa pogląd, że uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego zachodzi wtedy, gdy sprawca pomimo obiektywnej możliwości jego wykonania, nie spełnia tego obowiązku.