Forma dekretu poszczególnego w kanonicznym porządku prawnym (kan. 51 KPK)

 W zaprezentowanym opracowaniu autor dokonał szczegółowej interpretacji kan. 51 KPK. Przedmiotem jego zainteresowania stały się dwa wątki: kwestia pisemności dekretu oraz problem motywacji tego aktu. Z przeprowadzonych analiz wynika, iż konieczność wydania dekretu w formie pisemnej nie jest oczywistością. Dyspozycja bowiem kan. 51 KPK nie spełnia kryterium określonego w kan. 10 KPK dotyczącego ustaw unieważniających i uniezdalniających. Autor wykazał, iż w kanonicznym porządku prawnym występują regulacje dotyczące pisemności aktów, które spełniają warunki określone w kan. 10 KPK. Taka technika legislacyjna została zastosowana w kan.  474 KPK, zgodnie z którym akta kurii diecezjalnej, aby uzyskać skuteczność prawną do ważności powinny być podpisane przez ordynariusza. W opinii Autora, forma pisemna aktu jest gwarantem pewności i bezpieczeństwa aktów administracyjnych, a także jest konieczna dla celów dowodowych.Obiektem uwagi Autora stał się również problem motywacji dekretu. Stoi on na stanowisku, iż punktu widzenia praktyki administracyjnej najbardziej stosowne byłoby przyjęcie rozwiązania, aby każdy wydawany dekret zawierałby motywację. Tym sposobem bowiem adresat aktu poznałby zarówno racje prawne, jak i faktyczne podjętej decyzji.Wykazał on, iż niewypełnienie wymogu co do motywacji nie skutkuje nieważnością dekretu, ale wiąże się z jego nielegalnością, ponieważ zapis kan. 51 KPK nie spełnia warunków, o których mowa w kan. 10 KPK.