Polski Związek Głuchych w okresie stanu wojennego

Polski Związek Głuchych wywodzi się ze stowarzyszeń działających wcześniej na rzecz osób głuchych na ziemiach polskich, a po roku 1918 – w Polsce. Siedem lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powołano Polski Związek Towarzystw Głuchoniemych (dalej: PZTG), którego zadaniem było zintegrowanie wszystkich towarzystw działających na terenie państwa. Związek reprezentował wszystkie organizacje działające na rzecz osób z wadą słuchu. Zarząd Związku podejmował działania, które miały m.in. wpłynąć na poprawę warunków życia ludzi głuchych. W 1946 roku w Łodzi zorganizowano Ogólnopolski Zjazd Delegatów Stowarzyszeń Głuchoniemych. Podjęto wówczas decyzję o utworzeniu Polskiego Związku Głuchoniemych i ich Przyjaciół. W roku 1955 zaczęto używać nazwy, która obowiązuje współcześnie. W artykule przeanalizowano Materiały sprawozdawcze Polskiego Związku Głuchych, przygotowane na VIII Zjazd Delegatów oraz artykuły dotyczące jego działalności w okresie stanu wojennego, które ukazały się na łamach organu prasowego Związku – „Świata Głuchych”. We wnioskach końcowych przedstawiono najważniejsze osiągnięcia Związku w tym trudnym dla całego kraju okresie, a także wskazano obszary, w których nadal należało wprowadzić pewne zmiany mające na celu zwiększenie skuteczności podejmowanych przez niego działań.