Sprawiedliwość edukacyjna jako kategoria filozofii kształcenia

W artykule przedstawiam najpierw pogląd, że rekonstrukcja sprawiedliwości edukacyjnej jest możliwa tylko pod warunkiem przeprowadzenia jej w obszarze filozofii kształcenia. W drugiej części przeprowadzam taką rekonstrukcję. Jej wynik można podsumować w następujący sposób: błędem jest interpretowanie sprawiedliwości edukacyjnej jako sprawiedliwości w sferze osiągnięć i/lub zdolności uczniów. Nie można również twierdzić, że jest ona rodzajem sprawiedliwości dystrybutywnej, w której zasadą jest równy podział środków materialnych i szans edukacyjnych. Sprawiedliwość edukacyjną należy raczej rozumieć jako swoisty rodzaj relacji. Zgodnie z tym instytucje edukacyjne i interakcje pedagogiczne są sprawiedliwe tylko wówczas, gdy ucieleśniają w sobie trzy formy uznania: empatię, respekt moralny i szacunek społeczny. Twierdzenie to staje się jeszcze bardziej oczywiste, jeżeli nawiąże się do niedawnej dyskusji filozoficznej na temat epistemic justice.