Animatorzy lokalni jako nowa ścieżka rozwoju zawodowego nauczycieli przyrodników

Pedagogiczne refleksje nad konstruowaniem i wspólną negocjacją świata przez jednostki na podstawie doświadczenia i relacji społecznych są istotnym elementem włączania i rozwijania idei pedagogiki partycypacyjnej (Naumiuk 2014, s. 25). W tym celu należy odejść od modelu kształcenia skoncentrowanego na podziale ról na nauczyciela (tego, który naucza) i ucznia (tego, który jest uczony) oraz na ekspertów i nowicjuszy. Punktem wyjścia powinna być aktywność obu stron w procesie zdobywania i pogłębiania wiedzy, a dopiero potem dzielenie się wiedzą, budowanie sieci osób aktywnych i wspólne działania (Potyrała 2016, s. 276). Przyroda jest znakomitym laboratorium i miejscem badań, a obserwacja i obcowanie z nią podpowiadają nam, jak zdobywać wiedzę, pracować w grupie, chronić przyrodę i zachowywać się w jej środowisku (Korwin-Szymanowska i in. 2015, s. 9–36). Celem artykułu jest ukazanie możliwości poszerzenia oferty edukacyjnej w zakresie rozwoju zawodowego nauczycieli przyrody oraz przedstawienie teoretycznych założeń nowych tendencji edukacyjnych wraz z propozycjami ich wdrożenia do praktyki akademickiej.