Opieka zdrowotna w Polsce w latach 1989–2000

ABSTRAKTReforma systemu ochrony zdrowia w latach 1989–2000 zapoczątkowana została zasadniczymi zmianami ustroju politycznego i gospodarczego. Zmiany i tak źle funkcjonującego systemu opieki zdrowotnej postępowały wolno, co spowodowane było rosnącym niezadowoleniem społecznym. W dodatku chroniczne niedofinansowanie opieki zdrowotnej uniemożliwiało podejmowanie działań naprawczych. Należy odnotować znaczenie uchwalenia ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (1991), która miała zarówno wady, jak i zalety, ale w radykalny sposób zapoczątkowała i przyspieszyła prace nad dalszymi działaniami reformatorskimi.Trwały prace nad przygotowaniem podstaw merytorycznych do usamodzielnienia zakładów opieki zdrowotnej (z jednostek budżetowych) oraz prace nad projektem ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.Konsekwencją ustawy o zakładach opieki zdrowotnej było m.in. wprowadzenie rachunku kosztów w publicznych zakładach opieki zdrowotnej oraz możliwość przejęcia części zadań ochrony zdrowia przez samorządy lokalne. Była ona również podstawą do przeprowadzenia kolejnych zmian w sektorze zdrowotnym i dotychczas ma priorytetowe znaczenie dla organizacji ochrony zdrowia w Polsce.W reformie systemu opieki zdrowotnej narastały problemy dehumanizacji medycyny. Pacjent, będący chorym, potrzebującym pomocy człowiekiem, zaczął być postrzegany jako element złożonego systemu punktowo-przeliczeniowego. Został zakładnikiem z jednej strony systemu Kas Chorych, który nie zabezpieczał pełnego finansowania świadczeń zdrowotnych, z drugiej zaś pracowników ochrony zdrowia, którzy nie otrzymując środków za dodatkowe zabiegi, ograniczali dostęp do świadczeń zdrowotnych, odmawiając niejednokrotnie wykonania zabiegu. Niestety problem dehumanizacji nadal ulega pogłębieniu.