Leczenie sanatoryjne gruźlicy płuc przed rokiem 1854

Leczenie gruźlicy płuc powietrzem i odpowiedni dietą znane było od kilku tysięcy lat. Zagadnienie to rozpatrywane było m.in. przez Aulusa Corneliusa Celsusa (53 r. p.n.e.–7 r. n.e.), Areteusza zKapadocji (I–II. w.), Pliniusza Starszego (24–79) i Galena. Przyjmuje się, że pierwsze sanatorium przeciwgruźlicze zostało założone w Görbersdorfie (Sokołowsko) na Śląsku w 1854 r. przez Hermanna Brehmera (1821–1889), lekarza niemieckiego, który leczył choroby dróg oddechowych. Jednak już wcześniej zajmowano się tym problemem. Angielski lekarz William Buchan (1729–1805) w wydanym w 1769 r. dziele „Domestic medicine or the family physician” zalecał na gruźlicę płuc czyste i świeże powietrze, odżywianie się mlekiem oraz przejażdżki konne. George Bodington (1799–1882), autor „Essay on the treatment and cure of pulmonary consumption on principles natural, rational and successful”, na 14 lat przed Brehmerem przedstawił zasady leczenia sanatoryjnego gruźlicy płuc powietrzem i dietą w Sutton Coldfield w hrabstwie Warwickshire. W 1846 r. John Forbes (1787–1861) i Charles James Blasius Williams (1805–1889) założyli The Hospital for Consumption and Diseases of the Chest w Brompton, duży zakład przeznaczony wyłącznie dla chorych na gruźlicę. Były to osiągnięcia niezwykle istotne dla leczenia sanatoryjnego gruźlicy płuc.