PARMENIDOVA POEMA I TEŠKOĆE KAUZALNE SHEMATIKE

Autor u radu razmatra iskušenja za Aristotelovo učenje o uzrocima koja su nastupilasa pokušajem uklapanja elejskih filozofa u njegove okvire. Negacija kretanja i promene,apsolutizovanje jednog bez dopuštanja mnoštva, trebalo bi da su sprečavali bilo kakavgovor o uzrocima u doktrinama Ksenofana, Parmenida, Zenona i Melisa. Ipak, pokušajau tom smeru bilo je već kod interpretiranja Ksenofanovih stavova, da bi sa Parmenidovompoemom O prirodi oni još više dobili na intenzitetu. Komentatori su u Aristotelovimprikazima Parmenidovog jednog videli tragove formalnog uzroka, nasuprot kojeg je stajaloMelisovo jedno koje je odgovaralo materijalnom uzroku. Važnije od ovoga uvida, po autoru,je Stagiraninovo pretpostavljanje autentičnosti drugog dela Parmenidove poeme. Ne samoda „put mnenja” može da se razume kao „najbolje objašnjenje” pojava, nego jedino tamogde ima reči o nekakvom „uređenju sveta” mogu se i tražiti uzroci. Prepoznavajući na „putumnenja” naznake svog materijalnog i eficijentnog uzroka, Aristotel je učinio da metafizičkilanac koji spaja presokratovce ostane neprekinut, odnosno da njegova kauzalna shematikapreko kosmologije najpoznatijeg elejca što „prirodnije” poveže sisteme preparmenidovskihmislilaca sa sistemima postparmenidovskih filozofa.