Pomoc finansowa dla krajów strefy euro podjęta w reakcji na kryzys zadłużenia

Kryzys, który rozpoczął się w 2007 roku w Stanach Zjednoczonych, sprawił, że część krajów strefy euro popadła w tarapaty. Niskie stopy procentowe oraz tani kredyt przyczyniły się do powstania „bańki spekulacyjnej” na rynku nieruchomości. Wiele międzynarodowych instytucji finansowych było silnie zaangażowany w rynek pożyczek oraz instrumentów pochodnych powiązanych z rynkiem nieruchomości, dlatego też w momencie załamania się tego rynku wiele z tych instytucji straciło stabilność finansową, a część z nich upadła. Inwestorzy zaczęli wycofywać swój kapitał z ryzykownych instrumentów i niektórych obligacji, inwestując w bezpieczniejsze aktywa. Spowodowało to kryzys płynności na międzynarodowym rynku finansowym, co miało wpływ na sytuację finansową części krajów europejskich. Dobrym przykładem jest Grecja, której budżet był oparty w dużej mierze o tanie pożyczki, dlatego w momencie wystąpienia kryzysu kraj ten stanął przed widmem bankructwa. W innych krajach, jak Irlandia czy Hiszpania, kryzys na ich własnych rynkach nieruchomości spowodował potrzebę ratowania instytucji finansowych, co silnie wpłynęło na wystąpienie problemów budżetowych. W następstwie tych wydarzeń Unia Europejska stworzyła kilka instrumentów finansowych, których zadaniem była pomoc zagrożonym krajom. W pomoc zaangażowany był także Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Jednak nie we wszystkich przypadkach pomoc została właściwie wykorzystana. Sytuacja Irlandii znacząco się poprawiła, jednak Grecja wciąż boryka się z problemami budżetowymi. W tym przypadku być może lepszym rozwiązaniem byłoby pozwolenie na bankructwo Grecji oraz powrót do drachmy, aby uniknąć, jak się wydaje, niekończących się strat oraz, w dłuższej perspektywie, zmniejszyć niepewność panującą na rynkach.