Próba wyznaczenia obszarów o najwyższym stopniu wykorzystania turystycznego jako przesłanki do regionalizacji turystycznej Polski

W artykule dokonano krótkiego przeglądu propozycji (20) regionalizacji (lub prób delimitacji najatrakcyjniejszych obszarów pod względem wypoczynkowym) turystycznych części lub całej Polski, które powstały w latach 1938–2012. Przeanalizowano też wybrane definicje regionów turystycznych i omówiono wskaźniki, które są proponowane przy delimitacji regionów (obszarów) turystycznych. Podjęto również próbę wyznaczenia obszarów o najwyższym stopniu wykorzystania turystycznego, w części wzorowaną na koncepcji M.I. Mileskiej (1908–1988). Zawiera ona naukowe (precyzyjne) kryteria wyznaczania regionów turystycznych. Podnoszona przez badaczy (częściowa) nieaktualność jej opracowania, wynika nie tyle z zastosowanych metod, co z liczby regionów turystycznych i zajmowanego przez nie obszaru. Należy to uznać za zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że regionalizacja powstała na początku lat 60. XX w. Ważnym głosem w podjętej dyskusji jest również najnowsza regionalizacja turystyczna Polski, którą opracowała M. Durydiwka.