Subiektywna jakość życia a zasoby kapitału ludzkiego mieszkańców miast poprzemysłowych

Celem artykułu jest określenie znaczenia głównych zasobów kapitału ludzkiego (wykształcenia, zdrowia fizycznego i samopoczucia psychicznego) w kształtowaniu subiektywnej jakości życia mieszkańców pięciu miast poprzemysłowych położonych w Polsce, Rosji, na Litwie, na Węgrzech i w Turcji oraz wskazanie podobieństw i różnic, jakie występują w tym względzie między poszczególnymi ośrodkami. Podjęta zostanie próba odpowiedzi na pytanie, który z czynników w większym stopniu różnicuje poziom jakości życia badanych oraz jakie podobieństwa i różnice występują między badanymi zbiorowościami. Zaprezentowane rezultaty badań słaniają do wniosku, iż wybrane zasoby kapitału ludzkiego stanowią raczej słaby model wyjaśniający różnice w subiektywnej jakości życia badanych zbiorowości, choć poziom oddziaływania tego układu zmiennych jest różny w zbiorowościach poszczególnych miast. Zasobów kapitału ludzkiego nie można zatem traktować jako uniwersalnych predykatorów subiektywnej jakości życia w grupie badanych miast poprzemysłowych. Komponentem kapitału ludzkiego najsilniej różnicującym poziom ocen własnego życia było samopoczucie psychiczne, jednak jego znaczenie także było zróżnicowane.