Początki Polskiego Domu Emigracyjnego w Nowym Jorku na łamach „Dziennika Chicagoskiego” pod koniec XIX wieku (1891-1897)

Sprawa opieki nad emigracją z ziem polskich w Nowym Jorku była m.in. przedmiotem troski kapłanów polskich pełniących posługę duszpasterską za oceanem, co znalazło swoje odzwierciedlenie na łamach „Dziennika Chicagoskiego”. Zainteresowanie opieką nad rodakami ujawniło się już w styczniu 1886 r., kiedy zawiązało się w Nowym Jorku towarzystwo, które przybrało nazwę „Komitet centralny dobroczynności związku narodowego polskiego”, mając na celu wspieranie emigrantów polskich tak pod względem materialnym, jak i moralnym. Powyższą inicjatywę podjęli kapłani polscy i litewscy zgromadzeni na początku marca 1891 r. z okazji 40-godzinnego nabożeństwa w polskiej parafii w Filadelfii, postanawiając utworzyć Polski Dom Emigracyjny św. Józefa. Początkowo mieścił się on w Brooklynie, a od 1 maja 1892 r. w Nowym Jorku. Utrzymanie domu było nie lada wyzwaniem dla prawie dwumilionowej Polonii (kapłanów, wspólnot parafialnych, organizacji, towarzystw). Opracowanie egzemplifikuje determinację wielu kapłanów w początkowym okresie tworzenia Domu Emigracyjnego, ich zaangażowanie, skalę trudności, aż do przejęcia go przez siostry felicjanki.