Wstęp pastoralny do księgi Ezechiela

Księga Ezechiela nie należy do pism często czytanych w liturgii mszalnej. Jej orędzie nie jest jednak drugorzędne. Pismo powstało w okresie wygnania babilońskiego, w VI w. przed Chr. Odnosi się do zawiłej historii dziejów Izraela, zerwania przymierza z Jahwe i do konsekwencji wynikających z tych wydarzeń. Izrael został nazwany ludem buntowniczym (Ez 2, 3). Był obciążony grzechami, które sięgały całej przeszłości narodu (Ez 16; 20; 23). Ezechiel został powołany, aby wytłumaczyć zesłańcom aktualny stan, w jakim się znalazł Izrael w Babilonii. Zapowiada sąd, lecz po nim nastąpi odnowa narodu. Struktura Księgi zawiera następujące części: wstęp (Ez 1, 1-3, 15), wyrocznie przeciwko Izraelowi (Ez 3, 16-24, 27), wyrocznie przeciw obcym narodom (Ez 25, 1-32, 32), wyrocznie o zbawieniu (Ez 33, 1-48, 35). Zwraca się również uwagę na szczególny charakter tekstu Ez 40-48 (druga wizja świątyni). Księga Ezechiela ostrzega przed katastrofą, jaką człowiek sam sobie gotuje. Nie jest jednak dziełem katastroficznym (choć zawiera takie obrazy), jest pismem nadziei. Odpowiada na najgłębsze oczekiwania człowieka, który zrzucając maskę, ma odwagę przyznać się do swojej małości i przyjąć rękę Jahwe. Było to doświadczenie Ezechiela, który podzielił się swoimi przeżyciami nie tylko z najbliższym otoczeniem, lecz także poprzez swą Księgę – z każdym poszukującym człowiekiem.