Komunijna mistyka eklezjalna według Johna D. Zizioulasa

Pojęcie „mistyka” było odnoszone w Kościele pierwotnym do całego Kościoła i wskazywało na doświadczenia wspólne dla wszystkich jego członków, sakramenty i specjalny sposób życia. Mistykiem był każdy członek Kościoła. Kościół nie znał przeciwstawiania urzędu i ducha, instytucji i mistyki. Eklezjologia – łącznie z aspektem instytucjonalnym – nie tylko łączyła się z doświadczeniem mistycznym, lecz służyła także wprowadzeniu w misterium chrześcijaństwa. Dlatego mistyka eklezjalna ma swoją własną charakterystykę i odnosi się do Kościoła jako „Ciała Chrystusa”, sakramentów – zwłaszcza chrztu i Eucharystii, „słowa” w relacji do sakramentu, pełnienia urzędu kościelnego oraz praktykowania ascezy i życia monastycznego. Mistyka komunii wymaga jednak od chrześcijan nie tylko właściwej refleksji teologicznej, lecz przede wszystkim życia wspólnotowego i poszukiwania świętości osobistej, która ma służyć całemu Kościołowi.