Bioetyczny i teologicznomoralny wymiar zamrażania ludzkich embrionów

Artykuł jest poświęcony problematyce kriokonserwacji ludzkich embrionów. Stosowanie tej techniki pozostaje w ścisłym związku z prokreacją wspomaganą. Stwarzane celem zwiększenia skuteczności procedury in vitro nadliczbowe embriony zostają zamrożone, aby następnie można było je wykorzystać w kolejnych próbach transferu. Autor przedstawia techniczny wymiar zamrażania i ryzyko z nim związane. W ostatniej części Autor analizuje wymiar etyczny tych technik. Podkreśla, że chociaż sama prokreacja wspomagana jest niemoralna, to jednak moralnie słuszne jest dążenie do naprawienia tego zła przez matkę, która jest gotowa przyjąć do swojego łona stopniowo rozmrażane embriony. Dobrym rozwiązaniem wydaje się być adopcja porzuconych embrionów. Takiego rozwiązania nie da się jednak usprawiedliwić z punktu widzenia etycznego. Jeżeli rozmrożenie zostaje wymuszone przez prawo lub wymówienie umowy przez klinikę przechowywującą te embriony, możliwa jest zgoda na ich obumarcie. Z obowiązku transferu zwalnia również stan zdrowotny embrionów uniemożliwiający ich rozwój. Ponadto niemoralna jest selekcja eugeniczna embrionów oraz transfer wyłącznie tych embrionów, które mają pożądane cechy fenotypowe czy płeć.