Normatywne aspekty w konstytucji apostolskiej papieża Franciszka Veritatis gaudium o uniwersytetach i wydziałach kościelnych

Analizując konstytucję apostolską Veritatis gaudium, można dostrzec dwie normatywne perspektywy. Pierwsza oparta jest na woli kontynuacji personalistycznej idei wychowania katolickiego, jak i działalności misyjnej Kościoła. Tym samym wpisuje się w wykładnię, jak dzisiaj należy rozumieć kwestię dotarcia do konkretnego człowieka z prawdą katolickiej wiary, zawartą w kan. 781-792. Druga poszerzona jest o nowe zasady otwarcia się na dialog i kulturę ogólnoludzką. Możemy nazwać to „misyjną normą humanistyczno-teocentryczną”. Znaczy to, że jeśli za kontynuację będziemy rozumieli personalistyczny wymiar doktryny (realizowany w duchu Jana Pawła II), to papież Franciszek wymóg ten przeradza w zasadę wyjścia Kościoła do innych kultur ościennych poprzez nowy paradygmat dochodzenia do prawdy i pojednania, tzn. aktualizacji. Nazwane to zostało „koniecznością przemiany misyjnej Kościoła”. I jeśli w tę podwójną perspektywę została wpisana rola uniwersytetów i wydziałów kościelnych, które mogą dostarczać integrującej wiedzy o człowieku, podając jej naukowe uzasadnienie na zasadzie interdyscyplinarności, to w tym kontekście studia z prawa kanonicznego uzyskują bardzo ważną rolę (jak też sam KPK).