Wiek rozeznania w Kodeksie Prawa Kanonicznego (kan. 891 i 989) w świetle tradycji kanonicznej

Studium dotyczy pojęcia wieku rozeznania, które pojawia się w dwóch przepisach obowiązującego Kodeksu Prawa Kanonicznego (kan. 891 oraz 989). To sformułowanie, występujące dzisiaj w dwóch łacińskich wersjach: aetas discretionis i ad annos discretionis, jest zakorzenione w średniowiecznym prawie kanonicznym. Zgodnie z zasadą interpretacyjną zawartą w kan. 6 § 2, w tym przypadku w celu wyjaśnienia znaczenia dzisiejszego ustawodawstwa należy sięgnąć do kanonicznej tradycji. W pierwszej części artykułu zostaje ukazane znaczenie wyrażenia aetas discretionis w świetle Konstytucji 21 Soboru Laterańskiego IV i średniowiecznych glosatorów. W drugiej części zostaje omówione zagadnienie wieku rozeznania w dekrecie Quam singulari oraz w Kodeksie pio-benedyktyńskim. W trzeciej części zostaje naszkicowana problematyka wieku bierzmowania od kan. 788 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. do kan. 891 obecnego Kodeksu, który nadal przewiduje jako najbardziej odpowiedni do przyjęcia tego sakramentu wiek rozeznania, chyba, że konferencja biskupów zdecyduje inaczej. Czwarta część koncentruje się na wieku rozeznania potrzebnym do spowiedzi według kan. 989, z odniesieniem do wieku pierwszej Komunii świętej. Dzięki przeprowadzonemu studium można lepiej zrozumieć pojęcie wieku rozeznania, obecnego także w obowiązujących normach dotyczących bierzmowania. Konsekwencją powinno być zastanowienie się nad naszymi duszpasterskimi programami dotyczącymi przyjmowania sakramentów wtajemniczenia. W tej refleksji nie powinno się tracić z oczu minimalnego wieku rozeznania obecnego w kanonach obowiązującego Kodeksu.