Inny rodzaj piśmienności. O aspektach niebinarności oralności i piśmienności w literaturze chińskiej na wybranych przykładach

Głównym zamierzeniem poniższego artykułu jest wykazanie, że nie jest naukowo poznawcze w przypadku chińskiej literatury stosowanie rozróżnienia na oralność i piśmienność według dychotomicznego modelu proponowanego na przykład przez Waltera Onga, jak również innych, bardziej „elastycznych” kulturowo narzędzi, które są jedynie częściowo przystawalne jak na przykład definicje Ruth Finnegan. Ze względu na powstające wątpliwości co do metodologicznej poprawności zastosowania narzędzi przyjętych na Zachodzie, została podjęta próba przedstawienia istoty chińskiej piśmienności oraz jej bardzo skomplikowanych relacji z oralnością. Zostały również zasygnalizowane problemy badawcze do dalszych rozważań nad tymi zagadnieniami, a egzemplifikacją do tych przemyśleń są wybrane utwory, które w tym kontekście, mimo dość obszernej bibliografii na temat twórczości oralnej w Chinach, nie zostały omówione lub zostały omówione niewystarczająco.