‘Ils ont bombardé Reims et nous avons vu cela!’

De Eerste Wereldoorlog beteugelde niet alleen de vrije informatiegaring van de Britse, Nederlandse en Franse pers,maar gaf ook een impuls gaf aan de ontwikkeling van de professionele praktijk van de journalistiek. In het oorlogsgebied en in de buurt van het strijdtoneel raakten de journalisten doordrongen van de verantwoordelijkheid die op hun schouders rustte. Ondanks de ingrijpendemaatregelen van de autoriteiten omhun verslaggeving te beteugelen en te controleren, poogden deze verslaggevers om een betrouwbaar beeld van de oorlogssituatie te schetsen. Een analyse van oorlogsreportages van Britse, Nederlandse en Franse journalisten, respectievelijk William Beach Thomas en George Ward Price, Jean Louis Pisuisse en Johan Lüger, en Albert Londres, laat zien hoe de oorlog deze verslaggevers dwong om op hun eigen ogen en oren te vertrouwen en op basis van hun observaties een impressie van de werkelijkheid te geven. Ze zagen hun status als ooggetuige als teken van autoriteit en betrouwbaarheid. De nadruk op de ‘mediating subjectivity’ van de verslaggever betekende echter niet dat er al sprake was van de opkomst van het objectiviteitsregime.