Pedagogiczne kryteria poznania i oceny rysunków dziecka w perspektywie modelu obrazowania figuratywnego

Wprowadzenie : Błądzenie po omacku, nadmierne teoretyzowanie, subiektywność poznania i oceny twórczości rysunkowej dziecka, zamiast stymulować, motywować i wzmacniać jego poczucie wartości, obniża je i uzależnia od osób dorosłych. Brak wymiernych kryteriów poznania skutkuje powierzchownymi analizami, pochopnymi diagnozami i nieadekwatnymi dla rozwoju i możliwości dziecka ocenami. Cel badań : W artykule dokonano analizy literatury przedmiotu z zakresu twórczości rysunkowej dziecka w okresie obrazowania figuratywnego, skupiając uwagę na ukazaniu jakości wizualnych formy plastycznej mogących służyć jako wymierne kryterium dla pedagogicznego poznania i obiektywnej oceny dziecięcych rysunków. Udzielono odpowiedzi na pytania: na jakie jakości wizualne formy plastycznej należy zwrócić uwagę? Jak rozwojowo różnicują się pojęcia linii i kształtu, koloru i plamy kolorystycznej, przestrzeni i układu kompozycyjnego? Jakich w związku z tym nabywa nowych cech formalnych rysunek dziecka? Stan wiedzy : Kompleksowo zagadnienie poznania i oceny rysunków dziecka podjął w latach 60-tych XX wieku Stefan Szuman. Pewne odniesienia do problematyki można odnaleźć w pracach V. Lowenfelda i W. L. Brittaina, R. Arnheima, S. Popka i in. Pedagogicznemu poznaniu i ocenie rysunków dziecka może służyć opis rozwoju formy plastycznej zawarty w modelu obrazowania figuratywnego M. Uberman.Podsumowanie : Pedagogiczne poznanie i ocena dziecięcej twórczości plastycznej powinna mieć charakter obiektywny, dlatego wymaga elementarnej wiedzy o dziecka i wymiernych kryteriów analizy formy plastycznej.