Regiony turystyczne a regiony polityczne. Polityka regionalizacji

Regiony turystyczne są narzędziem edukacji, wykorzystywanym w opisie przestrzeni turystycznej, jak również skutecznego marketingu terytorialnego. Z natury sztuczne – podlegają intencjonalnym procesom kreacji w oparciu o arbitralne kryteria.  Autorzy artykułu przyglądają się wybranym regionalizacjom i regionom turystycznym, nie w kontekście ich atrakcyjności turystycznej lecz teoretycznych założeń ich wyznaczenia. Wybór tych ostatnich skutkuje nie tylko obraniem określonych technicznych procedur delimitacji, których efektem jest podział przestrzeni na regiony turystyczne, ale też osiągnięciem określonych celów: poznawczych, edukacyjnych, gospodarczych, rynkowych, społeczno-kulturowych czy wreszcie politycznych, a nawet ideologicznych.  Nawet pobieżny przegląd regionów turystycznych ukazuje, iż większość z nich ma charakter regionów politycznych: państw, grup państw czy jednostek administracyjnych. Powodów takiego stanu rzeczy jest zapewne wiele, w tym także to, że region polityczny jest adresatem prowadzonej zawsze przez „kogoś” i „po coś” polityki turystycznej, zorganizowanym i wyposażonym w instytucje realizujące zadania tejże polityki, gromadzącym dane statystyczne umożliwiające jej monitoring i ewaluację. Sprawozdawczość i ekonomia to zatem główne przyczyny wykorzystywania politycznych założeń w turystyce. Delimitacji regionów turystycznych nie tłumaczą jedynie wyżej wskazane założenia. Region turystyczny może stać się lub intencjonalnie staje się źródłem przestrzennej, społecznej lub nawet kulturowej identyfikacji, powołuje do życia odrębną „tożsamość”, tam, gdzie nie ma innych społecznie użytecznych punktów odniesienia. Region turystyczny jest konstruowany, ale i sam „tworzy”, łączy lub antagonizuje. Opisywane zjawiska ukazane zostaną na wybranych przykładach.