Możliwe drogi rozwoju „rzadkich” filologii. Przeszłość, teraźniejszość i wizja najbliższych lat

Artykuł omawia kwestię potrzeby wprowadzenia zmian w programach kształcenia na „rzadkich” filologiach, jakimi są filologia polska na Węgrzech oraz filologia węgierska w Polsce. Uwagi autora opierają się na długoletnich doświadczeniach zawodowych uzyskanych na uniwersytetach na Węgrzech i w Polsce podczas pracy dydaktyczno-naukowej prowadzonej właśnie na wymienionych „rzadkich” filologiach. Potrzeba modyfikacji programów wynika z ogólnego kryzysu kształcenia filologicznego oraz z faktu, że podczas dołączania się naszych krajów do europejskiego obszaru kształcenia nie zostało sprecyzowane, do czego będzie uprawniać dyplom licencjata i do czego dyplom magistra (poza ewidentnymi przypadkami, np. kształceniem nauczycieli). Obecne programy uniwersyteckie, szczególnie na studiach pierwszego stopnia, zawierają „niepotrzebną” ilość wiedzy teoretycznej na niekorzyść wiedzy praktycznej w zakresie krajoznawstwa, kultury współczesnej oraz szeroko rozumianych kompetencji kulturowych. Zdaniem autora w nowych programach należałoby kłaść mniejszy nacisk na „klasyczne” obszary filologiczne, w tym językoznawstwo historyczne i historię literatury do XIX w. na korzyść kultury współczesnej, językowego obrazu świata oraz szeroko rozumianych kompetencji kulturowych.