Rozplanowanie małych miast wschodniej Wielkopolski. Analiza zmian w świetle teorii składni przestrzeni

Artykuł zawiera wyniki badań nad konfiguracją przestrzeni małych miast wschodniej Wielkopolski. Postępowanie badawcze oraz wnioskowanie oparte zostało na teorii i narzędziach składni przestrzeni (space syntax). Dotychczasowe badania utrzymane w tym nurcie wskazują, że ujęcie charakterystyczne dla składni przestrzeni wprowadza wartościowe wątki do badań nad funkcjonowaniem społeczeństw miejskich. Dowiedziono m.in. związków pomiędzy konfiguracyjnymi własnościami przestrzeni a ruchem pieszym, segregacją przestrzenną mieszkańców oraz lokalizacją przedsiębiorstw i aktywnością gospodarczą. Na arenie polskiej takie podejście do morfologii osiedli miejskich jest stosunkowo rzadkie. Prezentowany artykuł stanowi próbę wypełnienia tej luki. Przedstawione rozważania koncentrują się na konfiguracji przestrzeni najmniejszych miast wschodniej Wielkopolski oraz ocenie zmian ich rozplanowania w okresie ostatnich 100 lat, w świetle integracji, jednej z kluczowych miar składni przestrzeni. Analizy wykazały, że w rozplanowaniu badanych miast zaszły w analizowanym okresie istotne zmiany. Niemal wszystkie badane ośrodki rozwinęły swoje układy, niezależnie od zmiany stanu ludnościowego. Skala przeobrażeń przestrzennych nawiązuje do sytuacji demograficznej, zwłaszcza w miastach, które powiększyły swój potencjał ludnościowy.