Sprostowanie orzeczenia w polskim, słowackim i czeskim postępowaniu sądowoadministracyjnym

Orzeczenia (wyroki i postanowienia) wydawane w postępowaniu sądowoadministracyjnym mogą być dotknięte wadami nieistotnymi, niewpływającymi na ich byt prawnych, ale wymagającymi ich usunięcia. Wystąpienie w orzeczeniu niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek otwiera drogę do zastosowania (z urzędu lub na wniosek) środka rektyfikacyjnego w postaci sprostowania. Ta instytucja procesowa występuje zarówno w polskim postępowaniu sądowoadministracyjnym (art.156§ 1 p.p.s.a.), słowackim (§ 143 zd.1 s.s.p.), jak i czeskim (§ 54 ust. 4 zd.1 s.ř.s.). Pomimo różnic, odnoszących się przede wszystkim do skutków jej zastosowania, w każdej z omawianych procedur stanowi wyjątek od autoprekluzji i służy eliminacji wadliwości niemerytorycznej orzeczenia, co leży zarówno w interesie wymiaru sprawiedliwości, jak i strony postępowania.