Nanotechnologia a ochrona środowiska – perspektywa prawna

Uregulowania prawne UE fragmentarycznie, wycinkowo odnoszą się do zapewnienia ochrony środowiska w aspekcie zastosowań nanotechnologii. Możliwość umieszczenia nanomateriałów na liście obserwacyjnej substancji, w odniesieniu do których mają być gromadzone dane z monitorowania w celu szeregowania substancji do przeprowadzenia przeglądu Wykazu substancji priorytetowych w dziedzinie polityki wodnej (art. 8b ust. 1 dyrektywy 2008/105/WE), ewentualność uwzględnienia nanomateriałów zawartych w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym w ramach selektywnego przetwarzania materiałów i części składowych zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (art. 8 ust. 4 dyrektywy 2012/19/UE), a także możliwość zakwalifikowania nanomateriałów do substancji objętych ograniczeniem stosowania w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (art. 6 ust. 1 dyrektywy 2011/65/UE) służą zmniejszaniu ryzyka wykorzystywania nowatorskich aplikacji nanotechnologii dla zdrowia ludzkiego i środowiska. W następstwie niedoboru wiedzy naukowej będącej podwaliną regulacji prawnych dotyczących ochrony środowiska, czyli technik wykrywania, pomiarów i charakteryzowania nanomateriałów, ich monitorowania i danych na temat ich toksyczności, nie wprowadzono dotychczas innych uregulowań prawnych nawiązujących do nanomateriałów.