NGOs – czyli organizacje społeczne

Współczesne państwo typu zachodniego funkcjonuje z zastosowaniem zasady pomocniczości (subsydiarności). Hierarchiczna wizja państwa (oni na górze – my na dole) musi być zastąpiona całkowicie innym wyobrażeniem istoty państwa. Lepiej oddaje to horyzontalny układ koncentrycznych kół z obywatelem w epicentrum. Taki punkt odniesienia stawia w innej pozycji zarówno samorząd terytorialny, a szczególnie gminę, jak i organizacje pozarządowe (NGOs), które stają się niezastępowalnym elementem obywatelskiej organizacji państwa – funkcjonują bowiem w bezpośredniej bliskości tworzących je ludzi. NGOs to po prostu dobrze nam znane organizacje społeczne, do grona których wróciły w połowie lat 80. fundacje, dla których nie było miejsca w systemie tzw. realnego socjalizmu. Cywilizacyjna przerwa, której Polska doświadczyła w wyniku II wojny światowej, powoduje, że w szerokich kręgach społecznych fundacje budzą nadal podejrzenia. Wykorzystują to ci politycy, którym bliższa jest centralizacyjna wizja państwa poprzedniej epoki.