Antropoarchiczna krytyka prywatyzacji konfliktów zbrojnych – aspekty prawne

Celem artykułu jest dokonanie oceny zjawiska prywatyzacji konfliktów zbrojnych z punktu widzenia teorii nowego prawa globalnego Rafaela Dominga, opartego na założeniach personalistycznych. Od lat dziewięćdziesiątych XX w. ujawniają się tendencje do decentralizacji i delegacji uprawnień państwa do użycia przemocy, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i międzynarodowym. Na przełomie wieków typowe najemnictwo stało się formułą przestarzałą, niewygodną z punktu widzenia istniejących zakazów w prawie międzynarodowym. Najemnictwo przyjęło postać zinstytucjonalizowaną. Prywatne firmy wojskowe wprowadziły na rynek usług wojskowych standardy korporacyjne. Wielki kapitał pozwolił im poszerzyć zakres świadczonych usług. Artykuł wskazuje, że jednym z głównych zadań teorii konstytucyjnej w XXI w. jest uogólnienie i przeformułowanie pojęcia konstytucji państwa narodowego na potrzeby wypracowania modelu uniwersalnej konstytucji światowej. Autora interesuje odpowiedź na pytanie: Jak przebiega proces globalizacji prawa?, ale także: Czemu globalizacja prawa ma służyć?. W tym celu odwołuje się do antropoarchicznej koncepcji formy rządu dla ludzkości Rafaela Dominga. Wyjątkowość tej koncepcji, przy jednocześnie jej niedookreśloności, polega na nowatorskim pomyśle stworzeniu ładu, który pozwoliłby ogółowi stać się prawdziwym gospodarzem i posiadaczem Ziemi. Prywatne firmy wojskowe przyczyniają się do powstania nowego sektora globalnego bezpieczeństwa, który ulega jurydyzacji. W ocenie autora prawo tworzące się wokół prywatnych firm wojskowych może być uznane za transnarodową lex corrupta, czego głównym powodem jest zredukowanie osobowego wymiaru kontraktorów wojskowych.