TURYSTYKA TATRZAŃSKA I ETOS TURYSTY W DOBIE NOWOCZESNOŚCI

Artykuł porusza zagadnienie specyfiki turystyki tatrzańskiej i etosu turysty w realiach postępujących zmian cywilizacyjnych i kulturowych. Zawiera szkic teoretyczny dekonstruujący pojęcie „etos” w odniesieniu do eksploracji turystycznej przestrzeni Tatr oraz opartą na badaniach jakościowych charakterystykę elementów współcześnie ją konstytuujących, a także ich przemian w ciągu ostatnich dwóch dekad. Jedną z głównych cech turystyki uprawianej na terenie Tatr jest jej umasowienie, swoista komercjalizacja, postępujący zanik pewnych tatrzańskich tradycji oraz przekształcenia (a raczej odchodzenie) owego tworzącego się latami etosu i wynikającej zeń wspólnotowości. W tym kontekście pojawiają się również głosy dotyczące coraz szybszej dewastacji tatrzańskiego środowiska przyrodniczego i wdzierania się praktyk miejskich na obszary górskie (ekspansja Zakopanego) oraz niechęci olbrzymiej rzeszy turystów tatrzańskich do nabywania wiedzy i umiejętności determinujących istnienie etosu.