SPÓŁDZIELNIA SOCJALNA JAKO FORMA ŁAGODZENIA BEZROBOCIA I AKTYWIZACJI OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Ograniczanie skali bezrobocia czy łagodzenie skutków tego zjawiska wymaga stosowania różnego rodzaju form i instrumentów ekonomicznych, prawnych, organizacyjnych itp. W obszarze regulacji prawnych od 2004 r. zadania tego rodzaju spełnia między innymi instytucja spółdzielni socjalnych. Zasady organizacji i działalności tego typu spółdzielni ustala obecnie ustawa z 27 kwietnia 2006 r. o spółdzielniach socjalnych, istotnie zmieniona w 2010 r. Przepisy tej ustawy stwarzają preferencyjne warunki do zakładania ich i przystępowania do nich osób bezrobotnych, osób niepełnosprawnych oraz uprawnionych do zatrudnienia socjalnego. Niniejsze opracowanie zawiera szczegółową analizę tego rodzaju preferencji, a nadto analizę form wsparcia finansowego spółdzielni socjalnych ze środków publicznych. W treści opracowania krytycznie odniesiono się do tych rozwiązań ustawowych, które nazbyt sztywno, schematycznie ustalają limity członkostwa, skali zatrudnienia w omawianych spółdzielniach. Stąd zaprezentowana sugestia szerszego zastosowania w ustawie odesłań do regulacji statutowych, które mogą efektywniej i precyzyjniej uwzględniać lokalne warunki potrzeb zatrudnieniowych, jak również możliwości wsparcia finansowego, szczególnie ze strony jednostek samorządu terytorialnego.