Chrześcijańsko-muzułmańskie relacje w Azji Centralnej do czasów Timura (XIV wiek)

W czasach, kiedy mówi się o upadku chrześcijańskiej kultury Zachodu, warto przyjrzeć się pewnej analogii sprzed siedmiu wieków. Pierwsze tysiąclecie rozwoju wiary w Azji doprowadziło do powstania wielu wybitnych syntez teologicznych. Wydało też wielu świętych męczenników i misjonarzy. Chrześcijaństwo to miało również swoje doświadczenie takiej relacji z islamem, że pomimo pewnych prześladowań nie traciło ducha misyjnego i do XIII w. stale się rozwijało. Przełom nastąpił dopiero z powodu wojen mongolskich i to dopiero za czasów Timura. Dlaczego Timur przyjął islam, pomimo niemałej obecności chrześcijan w jego otoczeniu? Nie brakowało wtedy ani wybitnych uczonych chrześcijańskich (podobnie jak muzułmańskich). Poza możliwymi powodami osobistymi,  prawdopodobnie zadecydowały o tym względy większego zakorzeniania islamu wśród mas prostej ludności Azji Centralnej, w którym ważną rolę odegrał „zakon” Nakszbandijja.