Umiejscowienia i przemieszczenia. Wokół pytań mickiewiczologii „kontekstowej”.

Autorka artykułu podejmuje refleksję nad zebranymi w tomie pt. Mickiewicz kontekstowy rozważaniami dotyczącymi kontekstualizacji i rekontekstualizacji, jakim podlega postać i dzieło dziewiętnastowiecznego twórcy. Omawiane analizy, będące przejawem postrzegania zjawisk poprzez sieć złożonych wzajemnych związków (tyleż wewnątrz- , co pozaliterackich), jako próby rozumienia przez sytuowanie stanowią przykład nośności czytania otwartego na inne czasy, inne przestrzenie (narodowe, kulturowe, estetyczne), inne optyki wreszcie. Zbiór ma charakter „konstelacyjny”, wyrażający się w różnorodności podejmowanych problemów, ujęć czy metodologii. Wyłaniające się z prezentowanych studiów wizerunki Mickiewicza są efektem dwu współbieżnych i dialogujących ze sobą nurtów oglądu: widzeń centralnych (akcentujących wspólnototwórczą wartość twórczości autora Dziadów) oraz peryferyjnych (włączających mniej znane rysy wieszcza jako m.in. mistyka, autora erotyków czy poety tłumaczonego na język innych sztuk).