Odpowiedzialność karna za zbrodnie sądowe prokuratorów III Rzeszy w Niemczech Zachodnich i Wschodnich

Prokuratorzy niemieckich sądów specjalnych (Sondergerichte) w okupowanej w czasie II wojny światowej Polsce uczestniczyli w dokonywaniu zbrodni przeciwko ludzkości, domagając się karania śmiercią wszystkich, którzy „wykazywali antyniemieckie nastawienie”. Formalną podstawę wyroków śmierci stanowiło zwłaszcza rozporządzenie o postępowaniu karnym przeciwko Polakom i Żydom z 4 grudnia 1941 r. Ogólnikowe sformułowania tego rozporządzenia powoływano w uzasadnieniach wyroków skazujących na karę śmierci Polaków za „nielegalny” ubój świń, wszelkie próby oporu rolników przy wysiedlaniu ich z własnych gospodarstw, handel mięsem, odzieżą, a także pomoc udzielaną zbiegłym z niemieckiej niewoli jeńcom wojennym, angielskim i rosyjskim, jak również słowa, że „Niemcy przegrają wojnę”. W Republice Federalnej nazistowscy prokuratorzy i sędziowie kontynuowali kariery w wymiarze sprawiedliwości, ponieważ uznano, że służąc wcześniej w III Rzeszy, stosowali obowiązujące wówczas prawo i nie mieli zamiaru czynienia bezprawia. Zignorowane zostały zasady przyjęte przez amerykański Trybunał Wojskowy w III procesie norymberskim – prawników („The Justice Case” – 1947). W komunistycznych Niemczech Wschodnich skazano dwóch prokuratorów, za pomocnictwo do zabójstw dokonywanych przez okupacyjne sądy specjalne w Polsce i branie udziału w zbrodniach przeciwko ludzkości. Wyroki te zasługują na prawniczy respekt.