Moc twórczej Jaźni w filozofii Fryderyka Nietzschego

Opierając się na rozwijanych przez Nietzschego pojęciach woli mocy i sensu, starałem się pokazać, pod jakim względem twórcza Jaźń świadczy według niego o największej ludzkiej mocy. Jedną z najbardziej ogólnych cech mocy jest zdolność istoty do coraz lepszego zawłaszczania sił otaczającego ją świata. Stąd wyłaniają się trzy aspekty mocy: osobisty charakter tej integracji, rozległość zintegrowanego świata i przewyższanie samego siebie, które im towarzyszy. Ale w przeciwieństwie do „archaicznego” człowieka, który usiłuje narzucić swoje bycie światu poprzez władzę,  odciskając swoje piętno na świecie jedynie poprzez wąską, zewnętrzną i niezmienną perspektywę swojej woli władzy, mocny człowiek potrafi zawładnąć siłami świata całą swoją istotą, z całą swoją wrażliwością. Jest zdolny do głębokiego zjednoczenia się ze światem, co pozwala mu na integrację dzięki własnej sile plastycznej znacznie szerszego spektrum sił, ale też zmusza go do przewyższenia samego siebie, ponieważ w tym procesie integracji jego własna tożsamość zmienia się. Nadając nowy sens światu, zmienia sens własnego bytu. Ten stosunek do świata i ta moc charakteryzują twórcze jaźnie.