Traktat o rzeczach ostatecznych św. Pawła Apostoła w 1 Kor 15

Tekst zawarty w 1 Kor 15 można śmiało nazwać najbardziej dojrzałym traktatem o zmartwychwstaniu umarłych Pawła Apostoła. Pretekstem do jego napisania była postawa niektórych Koryntian, którzy twierdzili, że avna,stasij nekrw/n ouvk e;stin (1 Kor 15,12). Z tradycji, czyli z faktu śmierci i zmartwychwstania Chrystusa Pana, która dla chrześcijan stała się podstawą wiary, św. Paweł wyprowadza argumenty dotyczące powszechnego zmartwychwstania umarłych. Sam fakt zmartwychwstania Apostoł pojmuje nie tylko jako jednostkowy czyn wielkiego herosa, który dopuści kiedyś swoich wybranych do udziału w innym życiu, lecz jako fakt powszechny, podobny do aktu stworzenia pierwszego człowieka – Adama. Będzie to jednocześnie akt inaugurujący czas ostateczny Boga. Pierwsza część traktatu 1 Kor 15 odpowiada zatem na pytanie: czy i kiedy dokona się zmartwychwstanie. Druga część, która rozpoczyna się w tekście 1 Kor 15,35, stawia drugie ważne pytanie: jak powstają z martwych umarli? Czy zmartwychwstanie w ciele jest w ogóle możliwe? Święty Paweł widzi wprawdzie kontynuację pomiędzy starym a nowym stworzeniem, odrzuca jednak podobieństwo psychiczno-fizycznej natury człowieka do duchowego ciała, które otrzymał Zmartwychwstały Chrystus. Cały traktat 1 Kor kończy się perykopą 1 Kor 15,50–58, która ma charakter apokaliptyczny. W bardzo osobisty sposób (my – h`mei/j) autor akcentuje prawdę najważniejszą, która brzmi: czy to przed śmiercią (niektórzy), czy po śmierci (wszyscy) zostaniemy przemienieni (a,ntej de. avllaghso,meqa), ku nieprzemijalności i nieśmiertelności.