Κατασκευή τραύματος και ηθικός περιορισμός: Η ασάφεια του Ολοκαυτώματος για το Ισραήλ

Η εργασία αυτή εξετάζει την ερμηνεία του Ολοκαυτώματος στο πλαίσιο της ισραηλινής κοινωνίας από τη δημιουργία του ισραηλινοό κράτους και εφεξής. Υποστηρίζει ότι, αρχικά, το Ολοκαύτωμα χρησιμοποιήθηκε με παρτικουλαριστικό τρόπο για να δικαιολογήσει την ισραηλινή ‘σκληρή’ στάση απέναντι σε Παλαιστινίους και Άραβες. Σταδιακά, όμως, η ισραηλινή κοινή γνώμη ευαισθητοποιήθηκε στο ζήτημα των Παλαιστινίων, ειδικότερα μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982. Μια νέα συνειδητοποίηση έδωσε ώθηση σε ένα ‘μετα-σιωνισπκό’ πλαίσιο αναφοράς το οποίο εκφράστηκε στις συμφωνίες του Όσλο το 1993. Μετά το 1995, όμως, η ισραηλινή Δεξιά πέτυχε την ανάσχεση αυτής της αφήγησης, προωθώντας και πάλι την κατασκευή ενός τραύματος το οποίο περιχαρακώνει τον πόνο του Ολοκαυτώματος στους κόλπους μιας μόνον ομάδας και αποτρέπει τη δημιουργία συναισθημάτων ενσυναίσθησης και συμπόνιας προς άλλους.