Ο συντηρητικός εθνολαϊκισμός στη Δυτική Ευρώπη: Ένα αντιφατικό φαινόμενο

Το άρθρο εξετάζει την επιτυχία συντηρητικών εθνολαϊκιστικών κομμάτων σε αρκετά δυτικοευρωπαϊκά κράτη ως ένα αντιφατικό φαινόμενο. Μελετώντας τα ιδεολογικά, οργανωτικά και κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά αυτών των κομμάτων, εντοπίζονται δύο βασικές αντινομίες που τα διατρέχουν. Πρόκειται για τον συνδυασμό μιας αντιελιτιστικής κριτικής που δίνει έμφαση στην ολιγαρχική φύση των σύγχρονων δημοκρατικών συστημάτων, με προτάσεις επιλεκτικών πολιτικών αλληλεγγύης που συνεπάγονται κοινωνικούς αποκλεισμούς, καθώς και με προτάσεις εκδημοκρατισμού που συνοδεύουν τις ιεραρχικές εσωτερικές δομές και τις αυταρχικές κοινωνικές αξίες οι οποίες είναι αντίθετες προς τον σεβασμό της διαφορετικότητας. Το άρθρο αξιολογεί, επίσης, την επίδραση των θεσμικών παραγόντων αλλά και του πολιτικού περιβάλλοντος όσον αφορά την απήχηση του εθνο-λαϊκισμού. Τέλος, εξετάζονται τα όρια της λαϊκιστικής επίδρασης, τα αποτελέσματα ‘μπούμερανγκ’ που προκαλεί ο πληθωρισμός εκλογικών υποσχέσεων από τα αντισυστη- μικά κόμματα, όταν αυτά αποκτήσουν την εξουσία, καθώς και η υποστήριξη από τα κόμματα αυτά της δημοκρατικής φύσης του καθεστώτος παρά τη δυσπιστία τους στις αρχές της αντιπροσώπευσης. Συμπερασματικά, εκτιμάται ότι ο συστημικός κίνδυνος που συνεπάγεται ο σύγχρονος εθνολαϊκισμός δεν είναι δυνατόν να ταυτιστεί με τον αποσταθεροποιητικό ρόλο των ακροδεξιών κινημάτων του Μεσοπολέμου.