Η αναγκαιότητα της δια βίου κριτικής παιδαγωγικής σε συνθήκες ακραίου νεοφιλελευθερισμού

Στο κινέζικο αλφάβητο το ιδεόγραμμα που συμβολίζει τον κίνδυνο είναι το ίδιο με αυτό που συμβολίζει την ευκαιρία. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς με το επιχείρημα ότι ζούμε σε επικίνδυνους και ενδιαφέροντες καιρούς που μας κρατούν σε εγρήγορση και ότι ανεξάρτητα από τους ιδιαίτερους ιδεολογικούς και πολιτικούς μας προσανατολισμούς το μέλλον δεν εμπνέει κανένα εφησυχασμό και προκαλεί μόνο ανησυχία. Ίσως να υπάρχει μεγάλη συναίνεση στην διαπίστωση ότι ζούμε σε μεταβατική περίοδο, καθώς το τραίνο της ανάπτυξης βασιζόμενο στις αρχές της μεγέθυνσης και της συσσώρευσης καταστρέφει διαρκώς τις ράγες πάνω στις οποίες κινείται και προκαλεί διαρκώς πλεονάζοντες ανθρώπους - ανθρώπινα σκουπίδια θα έλεγαν όσοι αντιμετωπίζουν τους άνεργους ως ανίκανους - σε μια προοπτική χωρίς ηθική και χωρίς τέλος, δηλ. χωρίς σκοπό, αλλά και χωρίς δυνατότητα επιστροφής, αφού η περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλεί αυτό το είδος ανάπτυξης, είναι μη αναστρέψιμη.