Education and national prosperity

Στο άρθρο αύτό υποστηρίζεται ότι ή άποκλει- στική χρήση οικονομικών κατηγοριών καί έπιχειρημάτων στην έκπαιδευτική πολιτική παραβιάζει τά κριτήρια τής παιδείας καί άλλοιώνει τον χαρακτήρα της. Ή παιδεία δέ μπορεί να έννοηθή σάν κατανάλωση, σάν επένδυση ή σάν καί τά δυό μαζί—παρ’ όλο πού μπορούμε, γιά όρισμένους σκοπούς, νά τήν δούμε καί έτσι. Ή άνάπτυξη τής ευφυΐας, ή καλλιέργεια τής εύαισθησίας, ή διαμόρφωση τού χαρακτήρος, κτλ., έπιδιώκονται όχι άπλώς γιατί είναι χρήσιμες γιά τήν έπίτευξη άλλων σκοπών, άλλά γιατί είναι αυτές καθ’ έαυτές άξιες. Ή αξιολόγηση τών άποτελεσμάτων αύτών τής παιδείας μέ κριτήρια πού βρίσκονται εξω άπό αύτήν (οικονομικά, πολιτικά, κτλ.) μεταβάλλει τήν παιδεία σέ άπλή εκπαίδευση ή προπαρασκευή καί θεωρεί τόν άνθρωπο σάν μέσο γιά τήν έπιτυχία άλλων σκοπών. Ή άντίληψη αύτή δημιουργεί σοβαρά λογικά, ηθικά, κοινωνιολογικά καί παιδαγωγικά προβλήματα. ’Επί πλέον, τό οικονομικό πρότυπο όργανώσεως τής έκ- παιδεύσεως βασίζεται σέ μιάν άμφισβητήσιμη ύπόθεση: ότι δηλαδή ή ad hoc έκπαίδευση άποτελεϊ τό άσφαλέστερο μέσο οικονομικής άναπτύξεως καί προόδου.