Προβολές και συναισθήματα πατέρων με παιδί με σοβαρές αναπηρίες για το παρόν και το μέλλον

Πλήθος ερευνών πιστοποιεί το σημαντικό ρόλο του πατέρα στην οικογένεια που μεγαλώνει ένα παιδί με αναπηρίες (Seligman & Darling, 2007). Εντούτοις, μολονότι η διεθνής (Carpenter, 2002) και η ελληνική έρευνα (Τσιμπιδάκη, 2013) συνεχίζεται με ταχείς ρυθμούς στη μελέτη του οικογενειακού συστήματος με παιδί με αναπηρίες, οι έρευνες που αφορούν μόνο στον πατέρα είναι περιορισμένες.  Ειδικότερα, στην Ελλάδα δεν έχει μελετηθεί επαρκώς ο πατέρας, ο οποίος μεγαλώνει ένα παιδί με σοβαρές αναπηρίες. Η παρούσα εργασία επιδιώκει να εξετάσει τις προβολές και τα συναισθήματα των πατέρων με ένα παιδί με σοβαρές αναπηρίες για το παρόν και το μέλλον της οικογένειας. Η μελέτη συνιστά μία ποιοτική έρευνα, που βασίστηκε σε ποιοτικές και ποσοτικές μεθόδους ανάλυσης. Για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε ημι-δομημένη συνέντευξη. Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 30 πατέρες, με μέσο όρο ηλικίας 38 έτη (τ.α.=5,81). Τα ευρήματα της μελέτης καταδεικνύουν ότι: α) η συνθήκη της αναπηρίας προκαλεί ποικίλα και μπερδεμένα συναισθήματα στους πατέρες τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον, β) οι προβολές που επικρατούν είναι κυρίως αρνητικές και γ) η πλειονότητα των πατέρων εμφανίζει δυσκολίες ή άρνηση στο να προβάλλει στο μέλλον.