Ο Πλουραλισμός στην εκπαίδευση στον 21ο αιώνα

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια προσπάθεια ανίχνευσης του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε και διαμορφώνεται ως τις μέρες μας η εκπαιδευτική πολιτική. Αρχικά επιχειρείται μια αδρομερής σκιαγράφηση των απαρχών της στη μεταπολεμική περίοδο (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) που ήλθε ως απόρροια της εδραίωσης του κράτους πρόνοιας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε κεντρική του στόχευση αναδείχθηκε η παροχή καθολικής, δωρεάν εκπαίδευσης σε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Το εκπαιδευτικό σύστημα προσέλαβε ένα αμιγώς συγκεντρωτικό χαρακτήρα και εξυπηρετούσε αιτήματα που εγείραν ειδικές κοινωνικές ομάδες στο πλαίσιο της κορπορατιστικής συνεννόησης ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς θεσμούς και το κράτος. Ωστόσο, στις σημερινές διαφοροποιημένες συνθήκες το μοντέλο αυτό διασυμφώνησης έπαψε να ισχύει και υποκαταστάθηκε από ένα μεταβιομηχανικό πρότυπο οργάνωσης εστιασμένο στη διάχυση της γνώσης και τη διαρκή ροή της πληροφορίας. Συνακόλουθα, το εκπαιδευτικό σύστημα υπόκειται σε ένα ριζικό μετασχηματισμό και ανασυγκρότηση προκειμένου να ανταποκριθεί με επάρκεια στις προκλήσεις της νέας εποχής και να ικανοποιήσει τις ανάγκες πολυειδών ομάδων  πίεσης και συμφερόντων. Το θεωρητικό πλαίσιο του πλουραλισμού αποδεικνύει τη χρησιμότητα του στη σημερινή συγκυρία μιας και μας παρέχει ένα απαράγραπτης σπουδαιότητας ερμηνευτικό εργαλείο για να ανατέμνουμε τις αντιφάσεις, συγκρούσεις, συμβιβασμούς και διαπραγματεύσεις που λαμβάνουν χώρα σε ένα καθεστώς αναπροσαρμογής και ρευστότητας. Ρίχνει άπλετο φως στις διαντιδράσεις που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στα συμπληρωματικά συμφέροντα στο χώρο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και στις παρεμβάσεις των κρατικών φορέων στη συστηματοποιημένη εκπαιδευτική διαδικασία.