Ο "χαρισματικός" μαθητής-επίδοξος συγγραφέας στα "Παιδιά της Νιόβης" του Τάσου Αθανασιάδη

Οι σημαντικότερες σύγχρονες θεωρίες περί "χαρισματικότητας" στα ακαδημαϊκά κριτήρια δόμησης της συγκεκριμένης έννοιας εντάσσουν και τις αναπτυγμένες "γλωσσικές ικανότητες". Ο Τάσος Αθανασιάδης, "ο γνησιότερος, [ίσως], Έλληνας κλασικός μυθιστοριογράφος" (Τσούπρου, 2013: 136), εμβαθύνει στον εσωτερικό κόσμο των Χαρακτήρων, ενστερνιζόμενος τον "ψυχολογικό ρεαλισμό", με τον οποίο "απεικονίζεται και την ίδια στιγμή διερευνάται ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου, ακόμη και στις πιο ακραίες εκδηλώσεις του, [όπως εκείνη της υψηλής ]" (Παρίσης & Παρίσης, 2005: 160). Η παρούσα μελέτη σκοποθετείται στον τρόπο "αναπαράστασης" του "χαρισματικού" μαθητή – επίδοξου συγγραφέα στο "τελευταίο μείζον [μυθιστόρημα] του Αθανασιάδη" (Σταυροπούλου, 2014: 430). Ως μέθοδος έρευνας προκρίνεται η Ποιοτική Ανάλυση Περιεχομένου. Η μυθοπλαστική "εικόνα" του "χαρισματικού" μαθητή – επίδοξου συγγραφέα "αναγιγνώσκεται", βάσει του μοντέλου διαφοροποίησης "χαρισματικότητας - ταλέντου" του François Gagné (1998)˙ συμπληρωματικά, βάσει της "σύνθετης τυπολογίας Χαρακτήρων" του Βαγγέλη Αθανασόπουλου (2010). Τα λογοτεχνικά ευρήματα αναδεικνύουν τη συμβολή ενδογενών (κίνητρα, στοιχεία της προσωπικότητας) και εξωγενών (οικογένεια, σχολείο, συνομήλικοι, σημαντικά γεγονότα της ζωής) παραγόντων στη διαδικασία μετατροπής της έκδηλης φυσικής ικανότητας (γλωσσική) σε συστηματικά καλλιεργημένη δεξιότητα (συγγραφική). Τα ερευνητικά ευρήματα ερμηνεύονται, σύμφωνα με την "τοιχογραφία" (ιστορική - κοινωνική - ιδεολογική) της εποχής "αναφοράς" τους, το αδιάπτωτο ενδιαφέρον του Αθανασιάδη για τις εξελίξεις στον τομέα της Ψυχολογίας, όσο και τη "βιοθεωρία" του.