Εξευρωπαϊσμός και νέες μορφές διακυβέρνησης

Όταν θεσπίστηκε η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για την Απασχόληση το 1997 με στόχο νασυνεισφέρει στον εκσυγχρονισμό του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους που τελούσε υπόδιαρκή πίεση εξαιτίας ενός ταχύτατα μεταβαλλόμενου σύνθετου παγκόσμιου περιβάλλοντος, ηκριτική που δέχθηκε κινήθηκε σε δύο διαμετρικές θέσεις. Αφενός εθεάθη ως ένα καινοτόμοεργαλείο δημόσιας πολιτικής, που ευνοεί τη διάχυση μάθησης, την πολυεπίπεδη συμμετοχή,την ευελιξία και το συντονισμό των πολιτικών απασχόλησης, προωθώντας ένα νέο ευρωπαϊκόπρότυπο για την απασχόληση και αφετέρου προσεγγίστηκε με σκεπτικισμό, θεωρούμενη ωςένα αναποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής, με περιορισμένη δεσμευτικότητα που κινείται στηλογική του ελάχιστου κοινού παρανομαστή.Δέκα και πλέον χρόνια από τη θέσπιση της στρατηγικής, η παρούσα μελέτη στοχεύει ναεξετάσει συγκριτικά την εγκυρότητα των παραπάνω ισχυρισμών στα εθνικά παραδείγματα τηςΙταλίας και της Σουηδίας. Συνδυάζοντας την έννοια του εξευρωπαϊσμού με τις θεωρητικές προτάσεις του νεο-θεσμισμού και της διακυβέρνησης δικτύων, μελετάται η οργάνωση και η εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για την Απασχόληση στο εσωτερικό των κρατών μελών και αξιολογούνται οι επιπτώσεις της μέσα από το πρίσμα ενός αξιακού και επιχειρησιακού εξευρωπαϊσμού των πολιτικών απασχόλησης.