Η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ελευθερία

Στο σύγχρονο κράτος δικαίου ο συνταγματισμός είναι πολυεπίπεδος και δυναμικός, ιδιαίτερα για την πολιτειακή διακυβέρνηση των κοινών στόχων, των δημοκρατικών κοινωνικών αναγκών αλλά και των υπερνομοθετικά κατοχυρωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το εγγυητικό και συνεργατικό για τα παραπάνω, δημόσιο συμφέρον εκσυγχρονιστικά και συγκεκριμενοποιημένα διαφωτίζεται και διαπνέεται από τις κανονιστικές προδιαγραφές και τους ρυθμιστικούς όρους της Βιώσιμης Ανάπτυξης. Οι έννομες αξιώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος σε συνάρτηση με τις σύννομες προϋποθέσεις της οικονομικής πρωτοβουλίας συναθροίζουν κεκτημένα δικαιώματα, οριοθετημένες ελευθερίες και θεσμικές εγγυήσεις που αλληλενεργούν για τη συντεταγμένη βιωσιμότητα τους. Σε όλες αυτές τις συνέργειες, η ενοποιητική «δικαιοπαραγωγική» γέφυρα της αρχής της αναλογικότητας με άξονα την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα του δικαίου, προσπερνά τις συγκρουσιακές σταθμίσεις ή τους μετριαστικούς συμβιβασμούς και προτάσσει, συστηματικά και βελτιστοποιητικά, έννομες συγκλίσεις προς τον ενιαίο και κοινά ολιστικό στόχο, ως κομβικό λειτουργικό κριτήριο εντός της εκσυγχρονιστικά προτεινόμενης μεθοδολογίας της αρχής της «Εναρμονισμένης Ενσωμάτωσης», διεκδικώντας τον νομικό ορθολογισμό και τη συνεπή αιτιολογία στις ρυθμιστικές εκτιμήσεις της οικείας Δημόσιας Απόφασης και της Δικαστικής Κρίσης, μακριά από αυθαίρετους και αλυσιτελείς «εξωδικαιικούς» ακτιβισμούς. Η θετική επιταγή προς τη βιωσιμότητα της Περιβαλλοντικής ασφάλειας και ευφορίας, με Κοινωνικό όφελος και παραγωγικά ισόρροπη Οικονομική ευημερία, συντείνει εν τέλει στη Βιωσιμότητα της ίδιας της Πολιτείας. Η διαύγεια του νομικού ορθολογισμού και η κανονιστική ευκρίνεια των δικαιικών αρχών έχουν το δυναμικό εκτόπισμα ν’ αναγεννήσουν συνολικά τη οργανωτική θέση και τη λειτουργική διαδραστικότητα του δημοσίου δικαίου σε σχέση με την πραγματικότητα. Αποβλέποντας στην κατ’ ουσία δημοκρατική και στην κατ’ απαίτηση -των σημερινών προκλήσεων- τεχνοκρατική διακυβέρνηση, με άξονα την υποστήριξη ενός ισοδύναμα κοινωνικού και φιλελεύθερου κράτους δικαίου, ανάμεσα στον «προληπτικό προστατευτισμό» και τον «αναβαθμιστικό δικαιωματισμό». Άλλωστε, οι πιέσεις της ίδιας της πραγματικότητας επιβάλλουν τη συντονισμένη διαχείριση των δημόσιων σκοπών ως κοινών αναγκών, πιο αλληλέγγυα και πιο διάφανα από πότε, για τη μετάβαση της Πολιτείας από το «δίκαιο της σκοπιμότητας» στη «σκοπιμότητα του δικαίου», ώστε το κράτος δικαίου να αξιώσει ένα πιο Δίκαιο Κράτος.