Υποκειμενική και αντικειμενική έννοια της ηθικής

Η παρούσα διατριβή, πραγματεύεται τη σχέση των αρχαίων φιλοσόφων με την ηθική, όπου προφανώς η τοποθέτηση του κάθε φιλοσόφου ήταν διαφορετική από τη σκέψη των άλλων φιλοσόφων της εποχής. Παρά ταύτα γίνεται μια προσπάθεια, μέσα από την οποία διακρίνονται δύο κατηγορίες ηθικής και φιλοσοφίας. Η μία αφορά τους αντιυλιστές φιλοσόφους πχ Σωκράτης Πλάτωνας Αριστοτέλης κλπ και οι άλλοι τους υλιστές φιλοσόφους πχ Επίκουρος κλπ. Οι αντιυλιστές φιλόσοφοι ακολούθησαν ένα είδος ηθικής τελείως αντιεπιστημονική, βασισμένη σε ένα υποκειμενικό κατά τα άλλα « αντικειμενικό ιδεαλισμό». Ακόμα και η Αριστοτελική θεωρία περί ηθικής μπορεί να στερείται μεταφυσικού και θρησκευτικού δογματισμού , αλλά δεν παύει να υποστηρίζει ότι η έννοια της ηθικής και του δικαίου, παρήχθει σαν από την αυθύπαρκτη αίσθηση της δικαιοσύνης, που έχει μέσα του ο άνθρωπος. Αντίθετα οι υλιστές φιλόσοφοι υποστήριζαν ότι η αρχή όλων των όντων και των πραγμάτων είναι μόνο η ύλη, έξω από την οποία δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά μόνο αόριστες έννοιες κοσμούμενες από φαντασμαγορίες , πνεύματα, θεούς και δαίμονες .Προχωρώντας διαπιστώσαμε ότι, η ίδια τακτική ακολουθήθηκε και στη μεσαιωνική ηθική, τον εμπειρισμό και τη φιλοσοφία του διαφωτισμού , τον υλισμό και τον μαρξισμό, όπου και πάλι οι φιλόσοφοι της κάθε εποχής να διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, στους αντιυλιστές φιλοσόφους, όπου εμείς από εδώ και πέρα θα τους ονομάζουμε φιλοσόφους της ετερόνομης ηθικής και του δικαίου-ή ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ,, και τους υλιστές φιλοσόφους τους οποίους θα αποκαλούμε, φιλοσόφους ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ Η' ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.