Αναρμοδιότητα και ένδικα μέσα

Ο σκοπός της συγκεκριμένης διατριβής είναι να παρουσιάσει όλα τα θέματα που αναφύονται στο χώρο της υλικής αναρμοδιότητας, ειδικότερα κάτω από τη σκοπιά των ενδίκων μέσων. Αυτή η μελέτη επιχειρεί να ερευνήσει πλήρως, να αναλύσει διεξοδικά και να καταγράψει όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται από την παραπομπή της υπόθεσης σε υλικά αναρμόδιο δικαστήριο, τόσο κατά το παρελθόν όσο και κατά το παρόν. Στο πλαίσιο αυτό, αυτή η μελέτη δεν απαντά στο ερώτημα του ποιό δικαστήριο είναι αρμόδιο να δικάσει κάθε έγκλημα, αλλά αποσκοπεί σε μία συνολική αποτύπωση της άρρηκτης σύνδεσης μεταξύ της παραπομπής της υπόθεσης σε υλικά αναρμόδιο δικαστήριο και στην επιβολή μέτρων δικονομικού καταναγκασμού, στα ένδικα μέσα κατά αυτής της δικαστικής κρίσης και στα αποτελέσματα αυτών. Εκτίθενται επίσης και αναλύονται τα ακόλουθα θέματα: 1) Ποίο είναι το ακριβές νόημα της νομολογιακής παραδοχής " Η απόφαση του δικαστηρίου του άρθρου 120 παρ. 2 ΚΠΔ επέχει θέση παραπεμπτικού βουλεύματος" 2) Η δικαστική κρίση αυτή αποτελεί απόφαση ή βούλευμα 3) ποιά ένδικα μέσα μπορεί να ασκήσει κανείς κατά αυτής της δικαστικής κρίσης. Αυτά τα ζητήματα συσκοτίζουν τον δικανικό συλλογισμό και αναδεικνύουν την ανάγκη για ολιστική μελέτη αυτού του πεδίου.