Negationand Nonveridicality in the history of greek

Η μελέτη αυτή διερευνά ενδελεχώς την έκφραση της προτασιακής άρνησης στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας με διαγλωσσικές παράλληλες γλωσσικές εξελίξεις εντός και εκτός της Ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών. Με ποσοτικά δεδομένα από αντιπροσωπευτικά κείμενα από τρεις μείζονες φάσεις καθομιλουμένης Ελληνικής: Αττική, Ελληνιστική Κοινή, Ύστερη Μεσαιωνική, και ποιοτικά δεδομένα από την Ομηρική γλώσσα μέχρι τη Νέα ελληνική, η διαφοροποίηση ανάμεσα στην ΑΡΝ1 και την ΑΡΝ2, που βρίσκονται σε συμπληρωματική κατανομή, ερμηνεύεται μέσα από το πλαίσιο της μη αληθειακότητας με την έννοια της Α. Γιαννακίδου (1998), εφόσον η ΑΡΝ2 αποτελεί στοιχείο πολικότητας σε όλες τις φάσεις της Ελληνικής. Η εμφάνιση άρνησης που αφορά αποκλειστικά τα μη αληθειακά περιβάλλοντα (προσταγή, ευχή, υποθετικός λόγος κ.ά.) είναι αρκετά συχνή διαγλωσσικά. Η ασυμμετρία όσον αφορά τη διαχρονική εξέλιξη της προτασιακής άρνησης στην Ελληνική—αντικατάσταση της ΑΡΝ1 οὐ(κ) > δεν και διατήρηση της ΑΡΝ2 μη > μη—ερμηνεύεται με αναφορά στις μη αρνητικές χρήσεις της ΑΡΝ2, που ως μη αρνητικές δεν υπέστησαν τις πιέσεις που προβλέπει ο κύκλος του Jespersen. Οι μη αρνητικές χρήσεις της ΑΡΝ2 συνδέονται με τη συντακτική θέση του συμπληρωματικού δείκτη και είναι (i) ως ερωτηματικό μόριο και (ii) ως συμπληρωματικός δείκτης. Άλλες αλλαγές και επαναρρύθμιση παραμέτρων στην κατανομή της ΑΡΝ2 διαχρονικά ερμηνεύονται ως μικρομετατόπιση στην ιεράρχηση του G. Cinque (1999) με βάση τη διευρυμένη εκδοχή της φράσης συμπληρωματικού δείκτη (complementizer phrase). Προτείνεται νέος ορισμός για τον κύκλο του Jespersen, γνωστό και ως κύκλο της άρνησης, με τρόπο που απομακρύνεται από μορφοφωνολογικές ιδιαιτερότητες και εντοπίζει τα ορισματικά στοιχεία του φαινομένου στη σημασία. Με αυτή τη διεύρυνση ο ορισμός καλύπτει πλέον όχι μόνο την Ελληνική, αλλά και πλήθος γλωσσών, μεταξύ των οποίων και της αγγλικής, που διαφοροποιούνται από την παραδοσιακή περιγραφή του κύκλου του Jespersen. Τα παρατηρούμενα φαινόμενα στην ιστορία της άρνησης στην Ελληνική επιβεβαιώνουν Γενετικές Θεωρίες συντακτικής αλλαγής (Roberts & Roussou 2003, van Gelderen 2004), όσον αφορά την άνοδο λεξικών στοιχείων διαχρονικά στο συντακτικό δέντρο και την τάση μετατροπής των φράσεων σε κεφαλές για λόγους οικονομίας εντός του μινιμαλιστικού πλαισίου.