Αγχώδεις διαταραχές σε εφήβους και ενηλίκους

ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Οι αγχώδεις διαταραχές εμφανίζονται σταθερά να είναι οι πιο συχνές ψυχικές παθήσεις, καθώς παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά δια βίου επιπολασμού (16,6%) και επιπολασμού ενός έτους (10,6%). Ανάμεσα τους η Διαταραχή Πανικού και (μέχρι προσφάτως) η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, οι οποίες σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες φαίνεται να παρουσιάζουν σημαντική συννοσηρότητα και γενικότερα σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής. ΣΤΟΧΟΣ της παρούσας διατριβής είναι η εκτίμηση του επιπολασμού της Διαταραχής Πανικού και της Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής, των επίπεδων συννοσηρότητας με άλλες ψυχιατρικές διαταραχές καθώς και της επίδρασή των δύο αυτών συνδρόμων στην ποιότητα ζωής των ασθενών και της χρήσης υπηρεσιών υγείας, σε δύο αντιπροσωπευτικά δείγματα του ελληνικού πληθυσμού, εφήβων και ενηλίκων.ΔΕΙΓΜΑ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Χρησιμοποιήθηκε α) δείγμα μαθητών λυκείων ηλικίας 15 – 18 ετών οι οποίοι φοιτούσαν σε 23 σχολικές μονάδες της Ηπείρου, της Αιτωλοακαρνανίας, της Αττικής (Καλλιθέα) και της Πάρου (Ν=2.431) και β) αντιπροσωπευτικό δείγμα του γενικού ενήλικου Ελληνικού πληθυσμού (Ν=4894). Για την εκτίμηση της ψυχιατρικής νοσηρότητας σε κάθε δείγμα χρησιμοποιήθηκε η αναθεωρημένη Κλινική Διαγνωστική Συνέντευξη (CIS-R). Η εξέταση της ποιότητας ζωής στο δεύτερο δείγμα έγινε με την χρήση του εργαλείου EuroQoL EQ-5D. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:α) Ο επιπολασμός της ΙΨΔ στο δείγμα εφήβων ήταν 1.39% (95% διάστημα εμπιστοσύνης [CI]: 1,05%-1,84%) ενώ αυτός των υποκλινικών ιδεοψυχαναγκαστικών συμπτωμάτων ήταν 2.77% [CI]: 2,22%-3,45%). Το 1,69% των ενήλικων συμμετεχόντων (95% διάστημα εμπιστοσύνης [CI]: 1,33%-2,05%) πληρούσαν τα κριτήρια για ΙΨΔ ενώ 2,79% πληρούσαν τα κριτήρια για τα ιδεοψυχαναγκαστικά υποκλινικά συμπτώματα (95% CI: 2.33% - 3,26%). Επίσης και στα δύο δείγματα, στην σταθμισμένη ανάλυση, λίγες κοινωνικοδημογραφικές συσχετίσεις παρέμειναν στατιστικά σημαντικές. Επίσης τόσο η ΙΨΔ όσο και η υποκλινική της εκδοχή , στα δείγματα εφήβων και ενηλίκων, σχετίζονται με σημαντικές εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής των και αυξημένη συννοσηρότητα, αν και στην περίπτωση του κλινικού συνδρόμου η επιπτώσεις ήταν πιο σοβαρές. Τέλος η χρήση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας υπήρξε σχετικά περιορισμένη και αυξανόταν σε περίπτωση συννοσηρότητας με κατάθλιψη. β) το 1,87% των συμμετεχόντων (95% διάστημα εμπιστοσύνης [CI]: 1,50%-2,26%) πληρούσαν τα κριτήρια για ΔΠ και 1,61% πληρούσαν τα κριτήρια για τα υποκλινικά συμπτώματα πανικού (95% CI: 1,26% - 1,96%). Η ΔΠ ή τα υποκλινικά συμπτώματα πανικού συσχετίστηκαν μόνο με έναν περιορισμένο αριθμό κοινωνικοδημογραφικών καικοινωνικοοικονομικών μεταβλητών, ειδικότερα μετά την σταθμισμένη ανάλυση. Επίσης και τα δύο αυτά σύνδρομα πανικού σχετίζονται με σημαντικές εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής των ασθενών και αυξημένη χρήση των υπηρεσιών υγείας για ψυχολογικά ή παθολογικά αίτια σε σύγκριση με υγιή άτομα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τόσο τα κλινικά σύνδρομα της ΙΨΔ και της ΔΠ όσο και οι υποκλινικέςεκδοχές τους δοκιμάζουν τα επίπεδα υγείας των υπό εξέταση πληθυσμών, και σχετίζονται μεσημαντικές εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής τους, καθώς παρατηρούνται υψηλές συννοσηρότητες με άλλες ψυχιατρικές διαταραχές. Οι παραπάνω επιπτώσεις παρουσιάζονται ηπιότερες στα υποκλινικά σύνδρομα.